zbucĭumătúră f., pl. ĭ. Cant. Zbucĭum. substantiv femininzbucĭumătură
zbuciumătură | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | zbuciumătură | zbuciumătura |
plural | zbuciumături | zbuciumăturile | |
genitiv-dativ | singular | zbuciumături | zbuciumăturii |
plural | zbuciumături | zbuciumăturilor |