2) vrăjmășésc v. tr. Vrăjbesc, dușmănesc. – Vechĭ și -ășuĭesc. verbvrăjmășesc
vrăjmășui | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | ||
(a)vrăjmășui | vrăjmășuire | vrăjmășuit | vrăjmășuind | singular | plural | ||
vrăjmășuind | vrăjmășuiți | ||||||
numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | |
singular | I (eu) | vrăjmășuiesc | (să)vrăjmășuiesc | vrăjmășuiam | vrăjmășuii | vrăjmășuisem | |
a II-a (tu) | vrăjmășuiești | (să)vrăjmășuiești | vrăjmășuiai | vrăjmășuiși | vrăjmășuiseși | ||
a III-a (el, ea) | vrăjmășuiește | (să)vrăjmășuiai | vrăjmășuia | vrăjmășui | vrăjmășuise | ||
plural | I (noi) | vrăjmășuim | (să)vrăjmășuim | vrăjmășuiam | vrăjmășuirăm | vrăjmășuiserăm | |
a II-a (voi) | vrăjmășuiți | (să)vrăjmășuiți | vrăjmășuiați | vrăjmășuirăți | vrăjmășuiserăți | ||
a III-a (ei, ele) | vrăjmășuiesc | (să)vrăjmășuiască | vrăjmășuiau | vrăjmășuiră | vrăjmășuiseră |