voroví, vorovesc, vb. intranz. – (pop.) A vorbi, a discuta: „În puține sate din Maramureș se folosește cuvântul vorbesc, dar numai în forma vorovăsc” (Țiplea 1906). – Din vorbi. verb tranzitivvorovi
voroví (a ~) (înv., reg.) vb., ind. prez. 1 sg. și 3 pl. vorovésc, imperf. 3 sg. voroveá; conj. prez. 3 să voroveáscă verb tranzitivvorovi
vorovì v. Mold. Tr. a vorbi: spune, mândro, ce gândești, când cu mine vorovești? POP. [V. voroavă]. verb tranzitivvorovì
VOROVÍ, vorovesc, vb. IV. Intranz. și tranz. (înv. și reg.) A vorbi. – Cf. ucr. hovoryty. verb tranzitivvorovi
vorovésc v. intr. și tr. (d. voroavă). Vechĭ. Azĭ Trans. Rar. Vorbesc, convorbesc, discut. verb tranzitivvorovesc
vorovit | masculin | feminin | |||
nearticulat | articulat | nearticulat | articulat | ||
nominativ-acuzativ | singular | vorovit | vorovitul | vorovită | vorovita |
plural | voroviți | voroviții | vorovite | vorovitele | |
genitiv-dativ | singular | vorovit | vorovitului | vorovite | vorovitei |
plural | voroviți | voroviților | vorovite | vorovitelor |