VITUPERÁRE s.f. Acțiunea de a vitupera; vituperație. [< vitupera]. substantiv femininvituperare
VITUPERÁ vb. I. tr. (Liv.) A defăima, a blama, a denigra. [< fr. vitupérer, cf. lat. vituperare]. verb tranzitivvitupera
VITUPERÁ vb. tr. a defăima, a blama, a denigra. (< fr. vitupérer, lat. vituperare) verb tranzitivvitupera
vituperá (a ~) (livr.) vb., ind. prez. 3 vitupereáză verb tranzitivvitupera
VITUPERÁ, vituperez, vb. I. Tranz. (Livr.) A blama, a defăima, a denigra. – Din fr. vituperer, lat. vituperare. verb tranzitivvitupera
vituperare substantiv feminin | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | vituperare | vituperarea |
plural | vituperări | vituperările | |
genitiv-dativ | singular | vituperări | vituperării |
plural | vituperări | vituperărilor |