váicăr (reg.) s. n., pl. váicăre substantiv neutruvaicăr
VÁICĂR, vaicăre, s. n. (Reg.) Faptul de a se văicări; strigăt intens de durere; tânguire. – Din văicări (derivat regresiv). substantiv neutruvaicăr
VĂICĂRÁ vb. I v. văicări. verbvăicăra
vaicăr | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | vaicăr | vaicărul |
plural | vaicăre | vaicărele | |
genitiv-dativ | singular | vaicăr | vaicărului |
plural | vaicăre | vaicărelor |