ușuríme (rar) s. f., g.-d. art. ușurímii substantiv femininușurime
UȘURÍME s. f. (Rar) Ușurință. – Ușor2 + suf. -ime. substantiv femininușurime
ușurime | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | ușurime | ușurimea |
plural | — | — | |
genitiv-dativ | singular | ușurimi | ușurimii |
plural | — | — |