UMANITÁTE s.f. 1. Neamul omenesc, omenire. ♦ Colectivitate de oameni. 2. Umanitarism; omenie, bunătate, milă. [Cf. lat. humanitas, fr. humanité]. substantiv femininumanitate
UMANITÁTE s. f. 1. neamul omenesc, omenire. ◊ colectivitate de oameni. 2. omenie, bunătate, compasiune pentru neonorocirile altuia; umanitarism. (< fr. humanité, lat. humanitas) substantiv femininumanitate
umanitáte s. f., g.-d. art. umanitắții substantiv femininumanitate
*umanitáte f. (lat. humánitas, -átis). Omenire, neamu uman: Pasteur fu un binefăcător al umanitățiĭ. Calitatea (natura) de om: slăbicĭunile umanitățiĭ. Fig. Omenie, blîndeță [!]: a trata captiviĭ cu umanitate. Pl. Învățămîntu secundar clasic. substantiv femininumanitate
umanitate f. 1. genul uman: umanitatea ar trebui să formeze o singură familie; 2. îndurare pentru suferințele altuia: principe plin de umanitate. substantiv femininumanitate
UMANITÁTE s. f. 1. Sentiment de bunăvoință, compasiune pentru nenorocirile altuia, bunătate, omenie, umanitarism. 2. Totalitatea oamenilor; omenire (1). ♦ Colectivitate de oameni. – Din lat. humanitas, -atis, fr. humanité. substantiv femininumanitate
umanitate substantiv feminin | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | umanitate | umanitatea |
plural | — | — | |
genitiv-dativ | singular | umanități | umanității |
plural | — | — |