ULTRÁGIU s.n. v. ultraj. substantiv neutruultragiu
*ultrágiŭ n. și -áj n., pl. e (fr. outrage, d. outrer, a duce prea departe, d. outre, lat. ultra, dincolo; it. oltraggio). Injuria (ofensa) cea maĭ gravă cu vorba saŭ cu fapta. Insulta unuĭ funcționar în exercițiu funcțiuniĭ. Fig. Mînuire proastă, jignire: ultragiu arteĭ, moraleĭ. Ultragiu anilor, urmele bătrînețiĭ. substantiv neutruultragiŭ
ULTRÁGIU s. n. v. ultraj. substantiv neutruultragiu
ultragiu substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | ultragiu | ultragiul |
plural | ultragii | ultragiile | |
genitiv-dativ | singular | ultragiu | ultragiului |
plural | ultragii | ultragiilor |