ULTIMÁT s.n. v. ultimatum. substantiv neutruultimat
*ultimát n., pl. e și urĭ (lat. modern ultimatum, dedus din ultimare, a ajunge la sfîrșit [timpul]). Ultimu cuvînt pe care un stat îl adresează altuĭa și după care, dacă nu e ascultat, urmează ruperea relațiunilor diplomatice saŭ războĭu: a adresa un ultimat. substantiv neutruultimat
ULTIMÁT s. n. v. ultimatum. substantiv neutruultimat
| ultimat substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
| nominativ-acuzativ | singular | ultimat | ultimatul |
| plural | ultimaturi | ultimaturile | |
| genitiv-dativ | singular | ultimat | ultimatului |
| plural | ultimaturi | ultimaturilor | |