ulmà (și ulmì) v. 1. a adulmeca: îl ulmară copoii OD.; 2. fig. a simți observând: îl și ulmi că are ochi de femeie POP. [Vechiu-rom, olmu, miros de fiară = lat. *OLMEN (din OLERE, a mirosi)]. verb tranzitivulmà
ulmit | masculin | feminin | |||
nearticulat | articulat | nearticulat | articulat | ||
nominativ-acuzativ | singular | ulmit | ulmitul | ulmită | ulmita |
plural | ulmiți | ulmiții | ulmite | ulmitele | |
genitiv-dativ | singular | ulmit | ulmitului | ulmite | ulmitei |
plural | ulmiți | ulmiților | ulmite | ulmitelor |