TÂRNÂÍ vb. IV. v. târnui. verb tranzitivtârnâi
tî́rnîĭ (Mold.), dî́rnîĭ (Munt. vest) și tî́rnuĭ (Munt. est) saŭ -ĭésc, a -í v. tr. (sîrb. trijati, a freca, drijati, a grăpa, a zgîria hîrtia, rus. dérnutĭ, a zmulge. Rudă cu tîrlie, tîrliuș, dîrniuș). Fam. Trag în coace [!] și´n colo, maĭ ales de păr: Isaiĭa dănțuĭește, ĭa-l de păr și-l tîrnîĭește (o parafrază glumeață a celor ce se cîntă în biserică la cununie). verb tranzitivtîrnîĭ
târnâi | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | ||
(a)târnâi | târnâire | târnâit | târnâind | singular | plural | ||
târnâind | târnâiți | ||||||
numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | |
singular | I (eu) | târnâiesc | (să)târnâi | târnâiam | târnâii | târnâisem | |
a II-a (tu) | târnâi | (să)târnâi | târnâiai | târnâiși | târnâiseși | ||
a III-a (el, ea) | târnâie | (să)târnâiai | târnâia | târnâi | târnâise | ||
plural | I (noi) | târnâim | (să)târnâim | târnâiam | târnâirăm | târnâiserăm | |
a II-a (voi) | târnâiți | (să)târnâiți | târnâiați | târnâirăți | târnâiserăți | ||
a III-a (ei, ele) | târnâiesc | (să)târnâie | târnâiau | târnâiră | târnâiseră |