TRACTÁ vb. I. tr. A exercita o forță de tracțiune asupra unui vehicul; a trage. [P.i. -tez. / < tractat, după fr. traction, tractoire < lat. tractio < trahere – a trage]. verb tranzitivtracta
TRACTÁ vb. tr. a exercita o forță de tracțiune asupra unui vehicul. (< fr. tracter) verb tranzitivtracta
*tractá (a ~) vb., ind. prez. 3 tracteáză verb tranzitivtracta
tractà v. V. trata. verb tranzitivtractà
TRACTÁ1 vb. I v. trata. verb tranzitivtracta
TRACTÁ2, pers. 3 tractează, vb. I. Tranz. A remorca un vehicul. – Din fr. tracter. verb tranzitivtracta
tracta verb tranzitiv | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | ||
(a)tracta | tractare | tractat | tractând | singular | plural | ||
tractând | tractați | ||||||
numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | |
singular | I (eu) | tractez | (să)tractez | tractam | tractai | tractasem | |
a II-a (tu) | tractezi | (să)tractezi | tractai | tractași | tractaseși | ||
a III-a (el, ea) | tractează | (să)tractai | tracta | tractă | tractase | ||
plural | I (noi) | tractăm | (să)tractăm | tractam | tractarăm | tractaserăm | |
a II-a (voi) | tractați | (să)tractați | tractați | tractarăți | tractaserăți | ||
a III-a (ei, ele) | tractează | (să)tracteze | tractau | tractară | tractaseră |