sandî́c n., pl. urĭ și e (turc. sandyk, ar. sanduk, sipet, ladă; ngr. senduki [scris -ntuki]; alb. sănduk, bg. sandŭk, sîrb. -uk, rus. sundúk). Vechĭ. Sipet, ladă. Azĭ Dobr. Coșu căruțeĭ, partea în care șezĭ și'n care puĭ lucrurile. – Vechĭ și sînduc, sănduc, senduc. Și azĭ în est sînduc, sunduc, sipet, ladă (de bagaje). substantiv neutrusandîc
sundúc (reg.) s. n., pl. sundúce substantiv neutrusunduc
sundúc, V. sandîc. substantiv neutrusunduc
sunduc substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | sunduc | sunducul |
plural | sunduce | sunducele | |
genitiv-dativ | singular | sunduc | sunducului |
plural | sunduce | sunducelor |