STRUGURÉL, strugurei, s. m. 1. Diminutiv al lui strugure; struguraș. 2. (Bot.; reg.; la pl.) Coacăze. – Strugure + suf. -el. substantiv masculinstrugurel
strugurei m. pl. Bot. coacăză. substantiv masculinstrugurei
struguráș m. și strugurél m., pl. eĭ. Strugure mic (de ex., de coacăze). substantiv masculinstruguraș
STRUGURÉL, strugurei, s. m. 1. Diminutiv al lui strugure; struguraș. 2. (Bot.; reg.; la pl.) Coacăze. – Strugure + suf. -el. substantiv masculinstrugurel
strugurel substantiv masculin | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | strugurel | strugurelul |
plural | strugurei | strugureii | |
genitiv-dativ | singular | strugurel | strugurelului |
plural | strugurei | strugureilor |