SMUCITÚRĂ, smucituri, s. f. Faptul de a (se) smuci; mișcare repezită, bruscă; smuceală, smucit1. [Var.: (pop.) smuncitúră s. f.] – Smuci + suf. -tură. substantiv femininsmucitură
SMUCITÚRĂ, smucituri, s. f. Faptul de a (se) smuci; mișcare repezită, bruscă; smuceală, smucit1. [Var.: (pop.) smuncitúră s. f.] – Smuci + suf. -tură. substantiv femininsmucitură
smucitură | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | smucitură | smucitura |
plural | smucituri | smuciturile | |
genitiv-dativ | singular | smucituri | smuciturii |
plural | smucituri | smuciturilor |