slinésc v. tr. (sîrb. sliniti, rus. slinitĭ, a murdări cu scuĭpat), Umplu (murdăresc) de slin: haĭnele s’au slinit. – În Munt și însl- (CL. 1919, 3, 313). În Mold. nord slimuĭesc. verb tranzitivslinesc
slini | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | ||
(a)slini | slinire | slinit | slinind | singular | plural | ||
slinind | sliniți | ||||||
numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | |
singular | I (eu) | slinesc | (să)slinesc | slineam | slinii | slinisem | |
a II-a (tu) | slinești | (să)slinești | slineai | sliniși | sliniseși | ||
a III-a (el, ea) | slinește | (să)slineai | slinea | slini | slinise | ||
plural | I (noi) | slinim | (să)slinim | slineam | slinirăm | sliniserăm | |
a II-a (voi) | sliniți | (să)sliniți | slineați | slinirăți | sliniserăți | ||
a III-a (ei, ele) | slinesc | (să)slinească | slineau | sliniră | sliniseră |