SITIVÍ, sitivesc, vb. IV. Intranz. (Reg.) A-și pierde vocea, a deveni siteav; a răguși. – Din siteav. verbsitivi
sitivi verb | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | ||
(a)sitivi | sitivire | sitivit | sitivind | singular | plural | ||
sitivind | sitiviți | ||||||
numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | |
singular | I (eu) | sitivesc | (să)sitivesc | sitiveam | sitivii | sitivisem | |
a II-a (tu) | sitivești | (să)sitivești | sitiveai | sitiviși | sitiviseși | ||
a III-a (el, ea) | sitivește | (să)sitiveai | sitivea | sitivi | sitivise | ||
plural | I (noi) | sitivim | (să)sitivim | sitiveam | sitivirăm | sitiviserăm | |
a II-a (voi) | sitiviți | (să)sitiviți | sitiveați | sitivirăți | sitiviserăți | ||
a III-a (ei, ele) | sitivesc | (să)sitivească | sitiveau | sitiviră | sitiviseră |