SFÂRTICÁT, -Ă, sfârticați, -te, adj. Rupt, sfâșiat (în bucăți). [Var.: sfârtecát, -ă adj.] – V. sfârtica. adjectivsfârticat
sfîrtíc, a -á v. tr. (d. sfert, vsl. četvrŭtŭ). Rup în bucăți, sfîrșiĭ: lupu a sfîrticat oaĭa. — Și sfértic. În Suc. șfértic: reviste crîmpotite și cărți șferticate (Kir. Șez. 30, 201). Vechĭ și Maram. spărtic (după parte). V. spîrcuĭ. verb tranzitivsfîrtic
SFÂRTICÁ, sfấrtic, vb. I. Tranz. A sfâșia, a rupe în bucăți. [Var.: sfârtecá vb. I] – Lat. *exfracticare (< fractus). verb tranzitivsfârtica
sfârticà v. Mold. 1. a sfâșia, a rupe în bucăți: buzduganul sfârticat POP.; 2. fig. întrerupt: o noapte sfârticată EM. [Tras din sfert]. verb tranzitivsfârticà
SFÂRTICÁ vb. I v. sfârteca. verb tranzitivsfârtica
sfârticat | masculin | feminin | |||
nearticulat | articulat | nearticulat | articulat | ||
nominativ-acuzativ | singular | sfârticat | sfârticatul | sfârticată | sfârticata |
plural | sfârticați | sfârticații | sfârticate | sfârticatele | |
genitiv-dativ | singular | sfârticat | sfârticatului | sfârticate | sfârticatei |
plural | sfârticați | sfârticaților | sfârticate | sfârticatelor |