sacatlî́c n., pl. urĭ (turc. sakatlyk). Vechĭ. Infirmitate, invaliditate. substantiv neutrusacatlîc
sacatlâc | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | sacatlâc | sacatlâcul |
plural | sacatlâcuri | sacatlâcurile | |
genitiv-dativ | singular | sacatlâc | sacatlâcului |
plural | sacatlâcuri | sacatlâcurilor |