READMÍTE vb. III. tr. A admite din nou, a reprimi. [P.i. readmít. / cf. fr. réadmettre]. adjectiv readmite
READMÍTE vb. III. tr. A admite din nou, a reprimi. [P.i. readmít. / cf. fr. réadmettre]. verb tranzitiv readmite
READMÍTE vb. tr. a admite din nou. (după fr. réadmettre) verb tranzitiv readmite
readmíte (a ~) (re-ad-) vb., ind. prez. 1 sg. și 3 pl. readmít, imperf. 3 sg. readmiteá; conj. prez. 3 să readmítă; ger. readmițấnd; part. readmís verb tranzitiv readmite
READMÍTE, readmít, vb. III. Tranz. A admite din nou, a reprimi. [Pr.: re-ad-] - Din fr. réadmettre (după admite). verb tranzitiv readmite
readmis | masculin | feminin | |||
nearticulat | articulat | nearticulat | articulat | ||
nominativ-acuzativ | singular | readmis | readmisul | readmisă | readmisa |
plural | readmiși | readmișii | readmise | readmisele | |
genitiv-dativ | singular | readmis | readmisului | readmise | readmisei |
plural | readmiși | readmișilor | readmise | readmiselor |