PROBATÓRIU, -IE adj. Care este propriu să dovedească ceva. // s.n. Procedură de culegere a probelor în justiție. [Pron. -riu, var. probator, -oare adj. / cf. fr. probatoire]. adjectivprobatoriu
PROBATÓRIU, -IE I. adj. propriu să dovedească ceva; probator. II. s. n. procedură de culegere a probelor în justiție. (< lat. probatorium, fr. probatoire) adjectivprobatoriu
*probatóriŭ, -ie adj. (lat. probatorius). Care probează. Act probatoriŭ, act pin [!] care se constată capacitatea unuĭ aspirant la un grad universitar. adjectivprobatoriŭ
probatóriu1 [riu pron. riu] adj. m., f. probatórie (-ri-e); pl. m. și f. probatórii adjectivprobatoriu
probatóriu2 [riu pron. riu] s. n., art. probatóriul; pl. probatórii, art. probatóriile (-ri-i-) adjectivprobatoriu
probatoriu a. Jur. propriu a constata: act probatoriu. adjectivprobatoriu
PROBATÓRIU, -IE, probatorii, s. n., adj. 1. S. n. Procedură de culegere a probelor (1) în justiție; totalitatea probelor adunate și prezentate într-un litigiu. 2. Adj. Probator. – Din lat. probatorium. adjectivprobatoriu
probatoriu adjectiv | masculin | feminin | |||
nearticulat | articulat | nearticulat | articulat | ||
nominativ-acuzativ | singular | probatoriu | probatoriul | probatorie | probatoria |
plural | probatorii | probatoriii | probatorii | probatoriile | |
genitiv-dativ | singular | probatoriu | probatoriului | probatorii | probatoriei |
plural | probatorii | probatoriilor | probatorii | probatoriilor |