PLENITUDINÁR, -Ă, plenitudinari, -e, adj. (Livr.). Plenar. – Plenitudine + suf. -ar. adjectivplenitudinar
plenitudinar adjectiv | masculin | feminin | |||
nearticulat | articulat | nearticulat | articulat | ||
nominativ-acuzativ | singular | plenitudinar | plenitudinarul | plenitudinară | plenitudinara |
plural | plenitudinari | plenitudinarii | plenitudinare | plenitudinarele | |
genitiv-dativ | singular | plenitudinar | plenitudinarului | plenitudinare | plenitudinarei |
plural | plenitudinari | plenitudinarilor | plenitudinare | plenitudinarelor |