!onănăí (a ~) (reg.) vb., ind. prez. 1 și 2 sg. onắnăi, 3 onắnăie, imperf. 3 sg. onănăiá; conj. prez. 3 să onắnăie verbonănăi
ONĂNĂÍ, onănăiesc, vb. IV. Intranz. (Reg.) A fonfăi, a fârnâi. – Formație onomatopeică. verbonănăi
onănăi | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | ||
(a)onănăi | onănăire | onănăit | onănăind | singular | plural | ||
onănăind | onănăiți | ||||||
numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | |
singular | I (eu) | onănăiesc | (să)onănăiesc | onănăiam | onănăii | onănăisem | |
a II-a (tu) | onănăiești | (să)onănăi | onănăiai | onănăiși | onănăiseși | ||
a III-a (el, ea) | onănăie | (să)onănăiai | onănăia | onănăi | onănăise | ||
plural | I (noi) | onănăim | (să)onănăim | onănăiam | onănăirăm | onănăiserăm | |
a II-a (voi) | onănăiți | (să)onănăiți | onănăiați | onănăirăți | onănăiserăți | ||
a III-a (ei, ele) | onănăiesc | (să)onănăiască | onănăiau | onănăiră | onănăiseră |