ONTOGENÉTIC, -Ă adj. Referitor la ontogenie; specific ontogeniei; ontogenic. [< fr. ontogénétique]. adjectivontogenetic
ontogenétic adj. m., pl. ontogenétici; f. ontogenétică, pl. ontogenétice adjectivontogenetic
ONTOGENÉTIC, -Ă, ontogenetici, -ce, adj. Care aparține ontogeniei, privitor la ontogenie, specific ontogeniei; ontogenic. – Din fr. ontogénétique. adjectivontogenetic
ontogenetic adjectiv | masculin | feminin | |||
nearticulat | articulat | nearticulat | articulat | ||
nominativ-acuzativ | singular | ontogenetic | ontogeneticul | ontogenetică | ontogenetica |
plural | ontogenetici | ontogeneticii | ontogenetice | ontogeneticele | |
genitiv-dativ | singular | ontogenetic | ontogeneticului | ontogenetice | ontogeneticei |
plural | ontogenetici | ontogeneticilor | ontogenetice | ontogeneticelor |