OCTUÓR s.n. Octet. [Pron. -tu-or. / < fr. octuor, germ. Octuor]. substantiv neutruoctuor
octuór (rar) (-tu-or) s. n. substantiv neutruoctuor
octuor substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | octuor | octuorul |
plural | — | — | |
genitiv-dativ | singular | octuor | octuorului |
plural | — | — |