OCROTÍNȚĂ, ocrotințe, s. f. (Înv.) Ocrotire. – Din ocroti + suf. -ință. substantiv femininocrotință
ocrotință | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | ocrotință | ocrotința |
plural | ocrotințe | ocrotințele | |
genitiv-dativ | singular | ocrotințe | ocrotinței |
plural | ocrotințe | ocrotințelor |