OBRÂNTÍ vb. IV v. obrinti. verbobrânti
obrânti | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | ||
(a)obrânti | obrântire | obrântit | obrântind | singular | plural | ||
obrântind | obrântiți | ||||||
numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | |
singular | I (eu) | obrântesc | (să)obrântesc | obrânteam | obrântii | obrântisem | |
a II-a (tu) | obrântești | (să)obrântești | obrânteai | obrântiși | obrântiseși | ||
a III-a (el, ea) | obrântește | (să)obrânteai | obrântea | obrânti | obrântise | ||
plural | I (noi) | obrântim | (să)obrântim | obrânteam | obrântirăm | obrântiserăm | |
a II-a (voi) | obrântiți | (să)obrântiți | obrânteați | obrântirăți | obrântiserăți | ||
a III-a (ei, ele) | obrântesc | (să)obrântească | obrânteau | obrântiră | obrântiseră |