obloní (a ~) (rar) (o-blo-) vb., ind. prez. 1 sg. și 3 pl. oblonésc, imperf. 3 sg. obloneá; conj. prez. 3 să obloneáscă verb tranzitivobloni
OBLONÍ, oblonesc, vb. IV. Tranz. (Rar) A închide cu obloane. – Din oblon. verb tranzitivobloni
oblonésc v. tr. (d. oblon). Pun obloane: a obloni o fereastră, o ușă. verb tranzitivoblonesc
oblonire | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | oblonire | oblonirea |
plural | obloniri | oblonirile | |
genitiv-dativ | singular | obloniri | oblonirii |
plural | obloniri | oblonirilor |