OBIECTIVIZÁRE s.f. (Rar) Faptul de a se obiectiviza. ♦ Procesul trecerii de la subiectiv la obiectiv, la recunoașterea caracterului de realitate exterioară a lumii. [< obiectiviza]. substantiv femininobiectivizare
obiectivizáre (-biec-) s. f., g.-d. art. obiectivizắrii; pl. obiectivizắri substantiv femininobiectivizare
OBIECTIVIZÁRE, obiectivizări, s. f. (Rar) Faptul de a se obiectiviza. – V. obiectiviza. substantiv femininobiectivizare
OBIECTIVIZÁ vb. I. refl. (Rar) A căpăta un caracter obiectiv. [P.i. 3 -zează. / < obiectiv + -iza]. verbobiectiviza
obiectivizá (a ~) (-biec-) vb., ind. prez. 3 obiectivizeáză verbobiectiviza
OBIECTIVIZÁ vb. refl. a se obiectiva (II). (< engl. obiectivize) verbobiectiviza
OBIECTIVIZÁ, pers. 3 obiectivizează, vb. I. Refl. (Rar) A căpăta un caracter obiectiv. – Obiectiv + suf. -iza. verbobiectiviza
obiectivizare substantiv feminin | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | obiectivizare | obiectivizarea |
plural | obiectivizări | obiectivizările | |
genitiv-dativ | singular | obiectivizări | obiectivizării |
plural | obiectivizări | obiectivizărilor |