obícĭnă f., pl. e (vsl. obyčinŭ, obișnuit). L. V. Obiceĭ. substantiv femininobicĭnă
obicină | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | obicină | obicina |
plural | obicini | obicinile | |
genitiv-dativ | singular | obicini | obicinii |
plural | obicini | obicinilor |