naingíŭ m. (turc. naĭği). Muscalagiŭ, cîntăreț din naĭ. – Vechĭ și rar și naĭzan, neĭzan (turc. pers. naĭzen). substantiv masculinnaingiŭ
naingíu (înv.) (na-in-) s. m., art. naingíul; pl. naingíi, art. naingíii (-gi-ii) substantiv masculinnaingiu
naingiu m. cântăreț din naiu: un scripcar, un cobzar și un naingiu. [Formațiune analogică din naiu (v. neisan)]. substantiv masculinnaingiu
NAINGÍU, naingii, s. m. (Înv.) Naist. [Pr.: na-in-] – Nai + suf. -ingiu. substantiv masculinnaingiu
naingiu substantiv masculin | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | naingiu | naingiul |
plural | naingii | naingiii | |
genitiv-dativ | singular | naingiu | naingiului |
plural | naingii | naingiilor |