MATURÁ vb. I. tr., refl. A (se) maturiza. [< it. maturare, cf. germ. maturieren]. adjectivmatura
MĂTURÁT s. n. Măturare. – V. mătura. adjectivmăturat
mắtur, a -á v. tr. (d. mătură). Curăț cu mătura: a mătura curtea, camera, hornu. Înlătur gunoĭu cu mătura: a mătura gunoĭu. Fig. Iron. Înlătur, daŭ afară: aŭ fost măturațĭ de acolo. Curăț locu, liberez: cînd vom mătura țara de Jidanĭ? verb tranzitivmătur
măturá (a ~) vb., ind. prez. 3 mắtură verb tranzitivmătura
măturà v. 1. a curăța sau a șterge cu mătura; 2. a goni, a alunga pe cineva; 3. a curăța, a deșerta: artileria mătura tot locul BĂLC. [Tras din mătură]. verb tranzitivmăturà
MĂTURÁ, mắtur, vb. I. 1. Tranz. și intranz. A curăța o suprafață de praf, de gunoi etc. cu mătura (1); a strânge, a îndepărta praful, gunoiul etc. cu mătura. ♦ Tranz. A atinge în trecere. 2. Tranz. P. anal. (Despre vânt, ape) A purta, a duce cu sine; a lua cu sine praful, gunoiul etc.; a străbate cu repeziciune o suprafață, îndepărtând totul din cale. 3. Tranz. Fig. A înlătura pe cineva sau ceva, a da la o parte; a alunga, a azvârli, a goni. – Din mătură. verb tranzitivmătura
MATURÁ vb. I. tr., refl. A (se) maturiza. [< it. maturare, cf. germ. maturieren]. verb tranzitivmatura
maturá (a ~) (despre celule/substanțe coloide) vb., ind. prez. 3 matureáză verb tranzitivmatura
MATURÁ, maturez, vb. I. Tranz. și refl. A (se) maturiza. – Din it. maturare, germ. maturieren. verb tranzitivmatura
a mătura locul expr. (intl.) 1. a fura tot ce se poate de la locul spargerii. 2. a fugi, a pleca, a-și pierde urma. verb tranzitivamăturalocul
a mătura pe jos cu hainele expr. a purta îmbrăcăminte exagerat de lungă. verb tranzitivamăturapejoscuhainele
măturat | masculin | feminin | |||
nearticulat | articulat | nearticulat | articulat | ||
nominativ-acuzativ | singular | măturat | măturatul | măturată | măturata |
plural | măturați | măturații | măturate | măturatele | |
genitiv-dativ | singular | măturat | măturatului | măturate | măturatei |
plural | măturați | măturaților | măturate | măturatelor |