morár m. (d. moară saŭ lat. molarius). Stăpînu uneĭ morĭ saŭ conducătoru eĭ. – În nord și vrom. dial. murar. Cp. cu purcar. substantiv masculinmorar
murar substantiv masculin | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | murar | murarul |
plural | murari | murarii | |
genitiv-dativ | singular | murar | murarului |
plural | murari | murarilor |