muncitoríme s. f., g.-d. art. muncitorímii substantiv femininmuncitorime
MUNCITORÍME s. f. Totalitatea muncitorilor (2); mulțime de muncitori. – Muncitor + suf. -ime. substantiv femininmuncitorime
muncitorime substantiv feminin | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | muncitorime | muncitorimea |
plural | — | — | |
genitiv-dativ | singular | muncitorimi | muncitorimii |
plural | — | — |