MOJÍC, -Ă, mojici, -ce, s. m. și f., adj. 1. S. m. și f., adj. (Om) prost crescut, obraznic, impertinent; bădăran, mitocan. 2. S. m. și f. (Înv. și reg.) Țăran; p. gener. om de rând. 3. S. m. și f. (În forma mujic) Nume dat în trecut țăranilor ruși. [Var.: mujíc, -ă s. m. și f.] – Din rus. mužik. substantiv masculin și femininmojic
mujic substantiv masculin și feminin | masculin | feminin | |||
nearticulat | articulat | nearticulat | articulat | ||
nominativ-acuzativ | singular | mujic | mujicul | mujică | mujica |
plural | mujici | mujicii | mujice | mujicele | |
genitiv-dativ | singular | mujic | mujicului | mujice | mujicei |
plural | mujici | mujicilor | mujice | mujicelor |