MATRICULÁR, -Ă adj. (Rar) Matricol. [< fr. matriculaire]. adjectivmatricular
matriculár (rar) (ma-tri-) adj. m., pl. matriculári; f. matriculáră, pl. matriculáre adjectivmatricular
MATRICULÁR, -Ă, matriculari, -e, adj. (Rar) Matricol (3). – Din fr. matriculaire. adjectivmatricular
matriculá (a ~) (rar) (ma-tri-) vb., ind. prez. 3 matriculeáză verb tranzitivmatricula
MATRICULÁ, matriculez, vb. I. Tranz. (Rar) 1. A înmatricula. 2. A aplica un semn caracteristic pe ceva. – Din fr. matriculer. verb tranzitivmatricula
matriculare | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | matriculare | matricularea |
plural | matriculări | matriculările | |
genitiv-dativ | singular | matriculări | matriculării |
plural | matriculări | matriculărilor |