marafetuĭésc (mă) v. refl. (d. marafet). Fam. Rar. Fac marafeturĭ. verbmarafetuĭesc
marafetuire | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | marafetuire | marafetuirea |
plural | marafetuiri | marafetuirile | |
genitiv-dativ | singular | marafetuiri | marafetuirii |
plural | marafetuiri | marafetuirilor |