MÁISTOR s.m. v. maistru. substantiv masculinmaistor
máĭstor, -ur și máĭstru m. (vsl. bg. sîrb. májstor, d. ngr. má[g]istros, máistoros, care e lat. magister și it. maestro, de unde și germ. meister și, de aicĭ, ung. mester. V. meșter). Vest. Meșter (în vre-o meserie). substantiv masculinmaĭstor
maistori | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | ||
(a)maistori | maistorire | maistorit | maistorind | singular | plural | ||
maistorind | maistoriți | ||||||
numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | |
singular | I (eu) | maistoresc | (să)maistoresc | maistoream | maistorii | maistorisem | |
a II-a (tu) | maistorești | (să)maistorești | maistoreai | maistoriși | maistoriseși | ||
a III-a (el, ea) | maistorește | (să)maistoreai | maistorea | maistori | maistorise | ||
plural | I (noi) | maistorim | (să)maistorim | maistoream | maistorirăm | maistoriserăm | |
a II-a (voi) | maistoriți | (să)maistoriți | maistoreați | maistorirăți | maistoriserăți | ||
a III-a (ei, ele) | maistoresc | (să)maistorească | maistoreau | maistoriră | maistoriseră |