LĂNȚUȘÉL, lănțușele, s. n. Lănțișor. – Din lănțuș + suf. -el. substantiv neutrulănțușel
lănțușel | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | lănțușel | lănțușelul |
plural | lănțușele | lănțușelele | |
genitiv-dativ | singular | lănțușel | lănțușelului |
plural | lănțușele | lănțușelelor |