legĭuít, -ă adj. Legiferat. Legal. Legitim. adjectivlegĭuit
LEGIUÍT, -Ă, legiuiți, -te, adj. (Înv. și pop.) Care este în conformitate cu legea, bazat pe lege sau cerut de lege; legal, legitim. – V. legiui. adjectivlegiuit
legiuí, legiuiesc, vb. tranz. – A face legea, a judeca. – Din lege + -ui. verb tranzitivlegiui
legiuí (a ~) (înv., pop.) (-giu-) vb., ind. prez. 1 sg. și 3 pl. legiuiésc, imperf. 3 legiuiá; conj. prez. 3 să legiuiáscă verb tranzitivlegiui
legiuí v. a legifera. verb tranzitivlegiui
LEGIUÍ, legiuiesc, vb. IV. Tranz. (Înv. și pop.) A hotărî prin lege; a legifera. – Lege + suf. -ui. verb tranzitivlegiui
legĭuĭésc v. intr. (d. lege). Legiferez. verb tranzitivlegĭuĭesc
legiuit adjectiv | masculin | feminin | |||
nearticulat | articulat | nearticulat | articulat | ||
nominativ-acuzativ | singular | legiuit | legiuitul | legiuită | legiuita |
plural | legiuiți | legiuiții | legiuite | legiuitele | |
genitiv-dativ | singular | legiuit | legiuitului | legiuite | legiuitei |
plural | legiuiți | legiuiților | legiuite | legiuitelor |