LEGITIMÍSM s.n. Teorie care proclamă drept principiu fundamental al orânduirii de stat „dreptul” sfânt și inalienabil la tron al dinastiilor legitime și puterea absolută a acestora. [< fr. légitimisme]. substantiv neutrulegitimism
LEGITIMÍSM s. n. Principiu monarhic afirmat în timpul mișcărilor revoluționare ale burgheziei din Europa, care proclamă dreptul inalienabil la tron al monarhiilor legitime. – Din germ. Legitimismus. substantiv neutrulegitimism
legitimism substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | legitimism | legitimismul |
plural | — | — | |
genitiv-dativ | singular | legitimism | legitimismului |
plural | — | — |