JECUÍRE s. f. v. jefuire. substantiv femininjecuire
jăcuĭésc v. tr. (d. jac; ung. zsákolni, pun în sac, jăfuĭesc. V. jac, jacă). Vechĭ. Est. Jăfuĭesc. – Și jec- (vest). verb tranzitivjăcuĭesc
jecuĭésc V. jăcuĭesc. verb tranzitivjecuĭesc
jecuire substantiv feminin | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | jecuire | jecuirea |
plural | jecuiri | jecuirile | |
genitiv-dativ | singular | jecuiri | jecuirii |
plural | jecuiri | jecuirilor |