INFAMÁ vb. I. tr. (Liv.) A defăima, a dezonora; a acuza pe nedrept. [< it., lat. infamare]. adjectivinfama
INFAMÁ vb. I. tr. (Liv.) A defăima, a dezonora; a acuza pe nedrept. [< it., lat. infamare]. verb tranzitivinfama
INFAMÁ, infamez, vb. I. Tranz. (Livr.) A acuza pe nedrept; a defăima. – Din lat., it. infamare. verb tranzitivinfama
infamat | masculin | feminin | |||
nearticulat | articulat | nearticulat | articulat | ||
nominativ-acuzativ | singular | infamat | infamatul | infamată | infamata |
plural | infamați | infamații | infamate | infamatele | |
genitiv-dativ | singular | infamat | infamatului | infamate | infamatei |
plural | infamați | infamaților | infamate | infamatelor |