ibrișimgíŭ m. (turc. ibrișimği). Negustor de ibrișimurĭ. Fig. Iron. Ramolit. substantiv masculinibrișimgiŭ
ibrișimgíu (înv.) (i-bri-) s. m., art. ibrișimgíul; pl. ibrișimgíi, art. ibrișimgíii (-gi-ii) substantiv masculinibrișimgiu
ibrișimgiu m. negustor de ibrișimuri: calpacul de blană al armeanului ibrișimgiu FIL. [Turc. IBRIȘIMDJI]. substantiv masculinibrișimgiu
IBRIȘIMGÍU, ibrișimgii, s. m. (Înv.) Fabricant sau negustor de ibrișin: – Din tc. ibrīșimci. substantiv masculinibrișimgiu
ibrișimgiu | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | ibrișimgiu | ibrișimgiul |
plural | ibrișimgii | ibrișimgiii | |
genitiv-dativ | singular | ibrișimgiu | ibrișimgiului |
plural | ibrișimgii | ibrișimgiilor |