iabangíu (iabangíi), s. m. – Străin, venetic. Tc. yabanci (Șeineanu, II, 218). Sec. XIX, înv. substantiv masculiniabangiu
ĭabangíŭ m. (turc. ĭabanğy, d. ĭaban, pustie). Vechĭ. Rar. Venetic, haĭmana. substantiv masculinĭabangiŭ
iabangiu substantiv masculin | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | iabangiu | iabangiul |
plural | iabangii | iabangiii | |
genitiv-dativ | singular | iabangiu | iabangiului |
plural | iabangii | iabangiilor |