hurduí (a ~) (reg.) vb., ind. prez. 1 sg. și 3 pl. hurduiésc, imperf. 3 sg. hurduiá; conj. prez. 3 să hurduiáscă verbhurdui
hurdui verb | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | ||
(a)hurdui | hurduire | hurduit | hurduind | singular | plural | ||
hurduind | hurduiți | ||||||
numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | |
singular | I (eu) | hurduiesc | (să)hurduiesc | hurduiam | hurduii | hurduisem | |
a II-a (tu) | hurduiești | (să)hurduiești | hurduiai | hurduiși | hurduiseși | ||
a III-a (el, ea) | hurduiește | (să)hurduiai | hurduia | hurdui | hurduise | ||
plural | I (noi) | hurduim | (să)hurduim | hurduiam | hurduirăm | hurduiserăm | |
a II-a (voi) | hurduiți | (să)hurduiți | hurduiați | hurduirăți | hurduiserăți | ||
a III-a (ei, ele) | hurduiesc | (să)hurduiască | hurduiau | hurduiră | hurduiseră |