hirotoní (a ~) vb., ind. prez. 1 sg. și 3 pl. hirotonésc, imperf. 3 sg. hirotoneá; conj. prez. 3 să hirotoneáscă verb tranzitivhirotoni
HIROTONÍ, hirotonesc, vb. IV Tranz. A hirotonisi. – Din hirotonie (derivat regresiv). verb tranzitivhirotoni
hirotoni verb tranzitiv | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | ||
(a)hirotoni | hirotonire | hirotonit | hirotonind | singular | plural | ||
hirotonind | hirotoniți | ||||||
numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | |
singular | I (eu) | hirotonesc | (să)hirotonesc | hirotoneam | hirotonii | hirotonisem | |
a II-a (tu) | hirotonești | (să)hirotonești | hirotoneai | hirotoniși | hirotoniseși | ||
a III-a (el, ea) | hirotonește | (să)hirotoneai | hirotonea | hirotoni | hirotonise | ||
plural | I (noi) | hirotonim | (să)hirotonim | hirotoneam | hirotonirăm | hirotoniserăm | |
a II-a (voi) | hirotoniți | (să)hirotoniți | hirotoneați | hirotonirăți | hirotoniserăți | ||
a III-a (ei, ele) | hirotonesc | (să)hirotonească | hirotoneau | hirotoniră | hirotoniseră |