HABITUÁ vb. tr., refl. a (se) obișnui; a (se) familiariza. (< fr. habituer) verb tranzitivhabitua
habitua verb tranzitiv | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | ||
(a)habitua | habituare | habituat | habituând | singular | plural | ||
habituând | habituați | ||||||
numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | |
singular | I (eu) | habituez | (să)habituez | habituam | habituai | habituasem | |
a II-a (tu) | habituezi | (să)habituezi | habituai | habituași | habituaseși | ||
a III-a (el, ea) | habituează | (să)habituai | habitua | habituă | habituase | ||
plural | I (noi) | habituăm | (să)habituăm | habituam | habituarăm | habituaserăm | |
a II-a (voi) | habituați | (să)habituați | habituați | habituarăți | habituaserăți | ||
a III-a (ei, ele) | habituează | (să)habitueze | habituau | habituară | habituaseră |