grindúță s. f., g.-d. art. grindúței; pl. grindúțe substantiv feminingrinduță
GRINDÚȚĂ, grinduțe, s. f. Diminutiv al lui grindă; grinduliță. – Grindă + suf. -uță. substantiv feminingrinduță
GRINDÚȚĂ, grinduțe, s. f. Diminutiv al lui grindă. Vină-napoi, vină, Că tu ți-ai uitat Și tu ți-ai lăsat Cusătura ta Pe grinduța mea ! JARNÍK-BÎRSEANU, D. 502. substantiv feminingrinduță
grinduță | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | grinduță | grinduța |
plural | grinduțe | grinduțele | |
genitiv-dativ | singular | grinduțe | grinduței |
plural | grinduțe | grinduțelor |