FALIMENTÁ vb. tr. 1. a da faliment. 2. a face pe cineva să dea faliment. (< faliment) verb tranzitivfalimenta
falimenta verb tranzitiv | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | ||
(a)falimenta | falimentare | falimentat | falimentând | singular | plural | ||
falimentând | falimentați | ||||||
numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | |
singular | I (eu) | falimentez | (să)falimentez | falimentam | falimentai | falimentasem | |
a II-a (tu) | falimentezi | (să)falimentezi | falimentai | falimentași | falimentaseși | ||
a III-a (el, ea) | falimentează | (să)falimentai | falimenta | falimentă | falimentase | ||
plural | I (noi) | falimentăm | (să)falimentăm | falimentam | falimentarăm | falimentaserăm | |
a II-a (voi) | falimentați | (să)falimentați | falimentați | falimentarăți | falimentaserăți | ||
a III-a (ei, ele) | falimentează | (să)falimenteze | falimentau | falimentară | falimentaseră |